Eugeniusz Ralski – wybitny fitopatolog, skazany w procesie krakowskim WiN

Żołnierze i działacze konspiracji niepodległościowej – oraz skazani z powodów politycznych –  więzieni w Centralnym Więzieniu Karnym we Wronkach i Rawiczu i ZK Poznań 1945-1956

Strona Genealogia, Stankiewicze z przyjaciółmi

Ralski Eugeniusz [1910-1981],dr, żołnierz ZWZ/AK, działacz WiN, ps. „Biały”, „Korsak”

Ur. 06 XI 1910 w Osieczanach pow. Myślenice, syn Teodora i Katarzyny z Batków. Szkolę powszechną i gimnazjum ukończył w Myślenicach. Po zdaniu matury od 1929 studiuje na Wydziale Rolniczym UJ w Krakowie. Władze uczelni wyreklamowały go od służby wojskowej jako wybitnie uzdolnionego studenta. Po ukończeniu studiów w 1933 obronił pracę dyplomową, dyplomową w 1934 rozprawę doktorską i podjął pracę jako asystent-wolontariusz w Katedrze Hodowli Roślin i genetyki Wydziału Rolniczo-Leśnego Politechniki Lwowskiej w Dublanach k. Lwowa. Od 01 I 1937 kierownik Stacji Ochrony Roślin i inspektor Izby Rolniczej w Katowicach.

We IX 1939 nadzorował ewakuację biura Śląskiej Izby Rolniczej. W wyniku działań wojennych jesienią 1939 znalazł się pod okupacją sowiecką we Lwowie. W I 1940 przedostał się przez granicę na Sanie i przedostał się do Krakowa, gdzie podjął pracę w Krakowskiej Izbie Rolniczej. W 1941 zaprzysiężony do ZWZ. W latach 1941-1945 był żołnierzem ZWZ/AK zaangażowanym w prace Wydziału Wojskowego „Teczka”, w którym kierował Oddziałem Rolnym. Po scaleniu we IX 1943 „Teczki” z Delegaturą Rządu stanął na czele Wydziału Rolnego Okręgowej Delegatury Rządu w Krakowie. W okresie okupacji współorganizator tajnego nauczania na Wydziale Rolnym UJ. Aresztowany przez Niemców w 1944 przebywał w obozie w Płaszowie. Od początku 1945 był członkiem kierownictwa Brygad Wywiadowczych tworzących samodzielną sieć wywiadowczo-propagandową w ramach Obszaru Południowego, kolejno w NIE, DSZ i WiN. Z polecenia E. Bzymka-Strzałkowskiego organizował od II 1945 wywiad gospodarczy i nadzorował Biuro Studiów. Od V 1945 referent wywiadu gospodarczego DSZ w Krakowie, a od I 1946 z-ca kierownika sieci wywiadowczej WiN krypt. „Izba Kontroli”. Następnie szef wywiadu Obszaru Południowego WiN.

W VI 1945 habilitował się i został docentem UJ w Krakowie. Od VII 1946 jako profesor nadzwyczajny objął Katedrę Fitopatologii i Ochrony Roślin Uniwersytetu we Wrocławiu. Jednocześnie profesor Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Mieszkał we Wrocławiu przy ul. Gierymskiego.

24 VIII 1946 został zatrzymany przez funkcj. UB i uwięziony. Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydała z datą 27 VIII 1946 Wojskowa Prokuratura Rejonowa w Krakowie. Przeszedł ciężkie śledztwo. Więziony w areszcie WUBP Kraków i w więzieniu Montelupich. Sądzony procesie krakowskim członków II Zarządu Głównego WiN. Wyrokiem WSR Kraków, sygn. akt. Sr. 978/47  z dnia 10 IX 1947 został skazany na karę śmierci z art. 86§2 KKWP oraz art. 7 Dekretu z 13 VI 1946. Wyrok uprawomocnił się 18 IX 1947. W dniu 06 XI 1947 B. Bierut zmienił mu w drodze łaski karę śmierci na dożywotnie więzienie. Z ZK Kraków-Montelupich przewieziony do Centralnego Więzienia Karnego we Wronkach i tu osadzony 09 I 1948 do dyspozycji MBP. W dniu 23 II 1948 wraz z aktami zostaje przetransportowany z CWK Wronki do ZK Warszawa-Mokotów, skąd 22 II 1952 powraca do CWK Wronki.

Wojskowy Sąd Garnizonowy na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 V 1956 złagodził mu na mocy amnestii z 27 IV 1956 karę do lat 12 i utrat e praw na lat 5. Początek kary 24 VIII 1946, upływ kary 24 VIII 1958 oraz udzielił mu ze względu na stan zdrowia rocznej przerwy w odbywaniu kary od 18 V 1956 do 18 V 1957. W dniu 18 V 1956 zwolniony z więzienia udał się do Krakowa, gdzie mieszkał przy ul. Wygoda 11. W dniu 31 XII 1956 decyzją Rady Państwa nr K/107/56 pozostała do odbycia część kary zawieszono na okres 2 lat. Do więzienia już nie powraca.

Pracuje jako profesor w Instytucie Melioracji Rolnych i Leśnych Akademii Rolniczej w Krakowie. Był członkiem PAN.Brat Stefana. Zmarł 24 V 1981 w Osieczanach. Pochowany na cmentarzu Podgórskim w Krakowie.Żonaty z Kazimierą z d. Drozdowska

Postanowieniem Sadu warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z dnia 17 XI 1992, sygn. akt Cn. Un. 167/92 wyrok wydany przez b. WSR Kraków został unieważniony jako wydany za działalność niepodległościową.

J. Draus – G. Mazur. Lista aresztowanych działaczy Zrzeszenia WiN, Studia rzeszowskie, t. 4 z 1997; A. Zagórski. Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” w dokumentach, VI, cz. 3. Wrocław 2000; Kraków. Balbus. Konspiracja dolnośląska AK-WiN 1945-1948. Wrocław 2000; Wrocław. Czarnecki. Informator o dokumentach sądowo-więziennych 1944-1956. Poznań 1993; Księga ewidencyjna więźniów CWK Wronki nr II/16/1948; Księga ewidencyjna główna więźniów CWK Wronki 1339/1952.

———–

Uniwersytet Rolniczy  im. Hugona Kołłątaja

ZAKŁAD EKOLOGICZNYCH PODSTAW

INŻYNIERII ŚRODOWISKA

Historia

Po przedwczesnej i nagłej śmierci profesora Kazimierza Figuły w 1966 roku, na kierownika Katedry powołany został prof. dr inż. Eugeniusz Ralski, wybitny specjalista w zakresie hodowli roślin, fitopatologii, ekologii roślin oraz łąkarstwa.

Na początku lat siedemdziesiątych zgodnie z odgórnymi zaleceniami likwidującymi na uczelniach strukturę katedralną, Katedra jako Zakład Przyrodniczych Podstaw Melioracji Wodnych weszła w skład Instytutu Melioracji Rolnych i Leśnych, którego wicedyrektorem został profesor Ralski.

Z okresem tym związany jest intensywny rozwój młodej kadry naukowej, co przejawiało się licznymi doktoratami jakie miały miejsce w tym czasie. Nawiązano też międzynarodową współpracę naukową dotyczącą zagadnień będących przedmiotem badań Zakładu z placówkami naukowymi w Niemczech (Berlin) i Czechosłowacji. Po przejściu w 1979 roku profesora Eugeniusza Ralskiego na emeryturę kierownikiem Zakładu została doc. dr hab. Helena Nagawiecka.

———-

Głos Uczelni, Nr 151/2006  ( Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu)

– Z żałobnej karty

Rok później zmarł w dniu 24 maja 1981 roku organizator i kierownik Katedry Fitopatologii i Ochrony Roślin w 1946 roku profesor Eugeniusz Ralski, krótko pracujący na Wydziale Rolnictwa. Już bowiem we wrześniu tego roku został aresztowany i przebywał w więzieniu z wyrokiem śmierci za nieujawnioną działalność w Armii Krajowej oraz szczególnie tępionej przez PRL organizacji Wolność i Niezawisłość. Apel o jego zwolnienie wysłany przez profesorów Aleksandra Tychowskiego, Bolesława Świętochowskiego i Stanisława Baca do Prezydenta Bolesława Bieruta pozostał bez odpowiedzi. Profesora Ralskiego amnestia objęła dopiero w 1956 roku i od tego czasu kontynuował pracę na Wydziale Melioracji Wodnych.

—————-

patrz także :

Haniebna postawa rektorów wobec naukowców z WiN-u