Dawnych marksistowskich namiestników nauki zastąpili dziś wpływowi antylustratorzy

Dawnych marksistowskich namiestników nauki

zastąpili dziś wpływowi antylustratorzy,

z których niewątpliwie część ma powody,

aby obawiać się spojrzenia w lustro

Jerzy Szczęsny

Alarmujmy, wolność jest zagrożona!

(Rzeczpospolita, 30.06.2009)

Nie ukarana zbrodnia komunistyczna

DEBATA Numer 6 (21) 2009

Wokół weryfikacji olsztyńskich dziennikarzy radiowych w stanie wojennym

Nie ukarana zbrodnia komunistyczna

Skutkiem weryfikacji dziennikarzy

było łamanie charakterów, niszczenie

karier, a często też rujnowanie rodzin.

Przed rzeszą dziennikarzy, którzy pozostali

wierni SDP, na kilka lat, aż do 1990

r. zamknęły się możliwości wykonywania

zawodu. Dziennikarze ci stracili składki

członkowskie z SDP i różne fundusze, ale

też możliwość otrzymywania zapomóg i

Skutkiem weryfikacji dziennikarzy było łamanie charakterów, niszczenie karier, a często też rujnowanie rodzin. Przed rzeszą dziennikarzy, którzy pozostali wierni SDP, na kilka lat, aż do 1990 r. zamknęły się możliwości wykonywania zawodu. Dziennikarze ci stracili składki członkowskie z SDP i różne fundusze, ale też możliwość otrzymywania zapomóg i pożyczek, opiekę lekarską, a także – jak w przypadku Wiesława Gawinka – nawet możliwość wysłania dzieci na kolonie. Nikt jak do tej pory nie poniósł za to wszystko żadnej, choćby symbolicznej, odpowiedzialności, a przecież weryfikacja w skali całego kraju skrzywdziła kilka tysięcy osób.

Niektórzy skłonni są uznawać ją za zbrodnię komunistyczną.

Exodus „naukowców” w 1968 r.

Exodus „naukowców” w 1968 r.

Wśród ponad 400 pracowników nauki, jacy zdeklarowali chęć wyjazdu do Izraela, również znajdziemy wiele ciekawych postaci.

Oto prof. Emanuel Halicz, pułkownik LWP i wykładowca Wojskowej Akademii Politycznej, wyjechał już jako cywilny historyk zajmujący się dziejami Powstania Styczniowego.

Oto Juliusz Katz-Suchy, przed wojną działacz KPZU, od 1946 r. komunistyczny dyplomata, m.in. stały delegat Polski przy ONZ w Nowym Jorku i ambasador w Indiach. Był także dyrektorem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych oraz wykładowcą historii dyplomacji i stosunków międzynarodowych na UW.

Oto Karol Lapter, kolejny były aktywista KPZU, po wojnie profesor Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, autor książki pod jednoznacznym tytułem „Pakt Piłsudski-Hitler”.

Wyjeżdżali nie tylko historycy, także ekonomiści.

Tacy, jak Gabriel Temkin, od 16. roku życia członek komunistycznej młodzieżówki, w czasie wojny żołnierz Armii Czerwonej, po powrocie do kraju wykładowca i wicedyrektor Dwuletniej Szkoły przy KC PZPR, później prodziekan w WSNS i doradca ekonomiczny wicepremiera PRL.

Albo prof. Kazimierz Łaski, prorektor SGPiS, który – zanim rozpoczął karierę naukową – do 1950 r. był funkcjonariuszem MBP (służbę zakończył w stopniu majora). Co ciekawe, jeden z jego uczniów, Jerzy Osiatyński, w laurce z okazji 80-lecia urodzin Łaskiego (na łamach „GW” z 17.12.2001 r.) nawet się na ten temat nie zająknął, choć wspomniał, że w czasie wojny walczył on w Gwardii Ludowej.

…wprawdzie była to emigracja inteligencka, jak twierdzi Eisler, ale objęła inteligencję szczególnego rodzaju. Niewielu było wśród niej przedstawicieli inteligencji przedwojennej, wrogo lub przynajmniej nieufnie nastawionej do komunizmu. Ta inteligencja albo zginęła w czasie wojny, albo znalazła się na emigracji, albo żyła stłamszona w PRL. Ważne posady w prasie, wydawnictwach, na uczelniach zajmowali tymczasem inteligenci z naboru komunistycznego, głównie przedwojenni KPP-owcy, a z czasem także ich dzieci. Wielu z nich zaraz po wojnie nosiło mundury wojskowe lub służyło w UB. W latach 60. niemal wszyscy byli już jednak cywilami i jako cywile wyjeżdżali z Polski.

Członkowie KC nie wyjeżdżali…

Powtórzmy więc jeszcze raz i dobitnie: w 1968 r. nikt nie zmuszał Żydów czy też Polaków pochodzenia żydowskiego do wyjazdu. Świadczy o tym fakt, jak niewielu wyjechało byłych funkcjonariuszy partyjnych, choć w pierwszym ćwierćwieczu PRL stanowili oni znaczący odsetek aparatu PPR i PZPR. Nie wyjechał żaden członek KC, żaden kierownik wydziału KC, żaden sekretarz wojewódzki ani żaden minister (jedynie dwóch byłych wiceministrów: hutnictwa – Ignacy Borejdo i budownictwa – Fryderyk Topolski). Wyjeżdżali natomiast ludzie ze średniego i niższego szczebla władzy (w tym aparatu bezpieczeństwa i sądownictwa wojskowego), a także pracownicy nauki, kultury i mediów, czyli frontu propagandowego.

Na pewno dla wielu z nich – a zwłaszcza dla ich rodzin – opuszczenie Polski było osobistym dramatem. Ale jednocześnie stało się ogromną szansą na życie w zachodnim świecie, o czym przez cały okres PRL marzyły miliony Polaków. O tym też trzeba pamiętać, gdy słyszy się o niesprawiedliwości, jaka podobno dotknęła emigrantów z 1968 r. Bowiem to oni (albo ich rodzice) mieli niemały udział w narzuceniu Polsce systemu, który odbierał wolność, własność i godność nie tylko Żydom, ale wszystkim obywatelom. Nie-Żydom nawet w większym stopniu i to przez całe 45 lat.

Trafnie spuentował to Stefan Kisielewski, cytując zasłyszany wówczas dowcip: W ogrodzie szkolnym siedzi Aronek, rozkoszując się słońcem, zielenią, śpiewem ptaków. – Aronek, czemu ty nie jesteś w klasie? – pyta przechodzący dyrektor. – Bo logiki nie ma, panie dyrektorze – odpowiada Aronek. – Jak to?! – No bo ja się zesmrodziłem i pan nauczyciel wyrzucił mnie z klasy. To oni teraz siedzą w moim smrodzie, a ja odpoczywam w ogródku! („Dzienniki”, s. 278).

Paweł Siergiejczyk, Nasza Polska, 12 marca 2008

KTO I DLACZEGO WYJEŻDŻAŁ Z POLSKI PO 1968 ROKU?

Prawda i mity „marcowej” emigracji

Tadeusz Witkowski – dr slawistyki w USA, emigrant z powodu braku jakichkolwiek perspektyw na kontynuowanie pracy w zawodzie nauczyciela akademickiego, represjonowany przez władze komunistyczne

Tadeusz Witkowski w Wikipedii

(ur. 4 lutego 1946 ,  historyk literatury, publicysta, działacz Kongresu Polonii  Amerykańskiej. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim (1971). Represjonowany przez władze komunistyczne za udział w protestach przeciwko projektowi wprowadzenia do konstytucji zapisu o sojuszu ze Związkiem Radzieckim. Działacz Solidarności, w czasie stanu wojennego internowany wIławie. Redaktor i współautor Peryferyjnego Almanachu Literackiego „Wyrób własny” (Przasnysz 1983). W 1983 wyemigrował do USA.

W 1989 na Uniwersytecie Stanu Michigan w Ann Arbor uzyskał stopień doktora w dziedzinie slawistyki. Jest wykładowcą języka polskiego i literatury polskiej w Saint Mary’s College w Orchard Lake wMichigan, a od 1996 redaktorem naczelnym wydawanego przez College rocznika Periphery – Journal of Polish Affairs.

————-

Tadeusz Witkowski – videoFact

Działacz polonijny.  Wiceprezes KPA oddzialu w Ann Arbor.

Obecnie wykładowca w Saint Mary`s College w Orchard Lake, Michigan gdzie uczy języka polskiego i literatury polskiej.

Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i slawistykę na Uniwersytecie Stanu Michigan w Ann Arbor.

Witkowski jest redaktorem naczelnym wydawanego przez Saint Mary`s College pisma „Periphery – Journal of Polish Affairs”.

W stanie wojennym internowany. Na emigracji w Stanach Zjednoczonych od 1983.

Ponizej wybrane wypowiedzi Tadeusza Witkowskiego.

„Decyzję o wyjeździe podjąłem jesienią 1982 roku. Nie ze względu na grożące mi represje, lecz z powodu braku jakichkolwiek perspektyw na kontynuowanie pracy w zawodzie nauczyciela akademickiego. Gdy na początku 1980 roku zacząłem prowadzić zajęcia z poetyki i teorii literatury w Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, natychmiast interweniowała ostrołęcka bezpieka i władze uczelni wycofały się z umowy o pracę. Nie miałem więc złudzeń co do tego, że po wyjściu z więzienia moja sytuacja zmieni się na korzyść. Wiem, że brzmi to paradoksalnie: żeby robić to, co lubię, musiałem wyjechać na inny kontynent, nauczyć się porządnie angielskiego i zacząć pisać w tym języku o literaturze polskiej.”

——–

Tadeusz Witkowski w- Rodakpress

Cuchnący panteon

W polskiej kulturze literackiej drugiej połowy XX wieku (i to nie tylko tej kwitnącej w ogrodzie państwowego mecenatu) obowiązywało w pewnych okresach coś w rodzaju niepisanego prawa: gdy pisarz wypowiadał się na tematy polityczne, natychmiast – w zależności od tego, czy stawał po stronie władzy czy opozycji – zyskiwał lub tracił w oczach czytelników.

Działo się tak, oczywiście, nie bez przyczyny. 45 lat rządów komunistycznych w Polsce sprawiło, że w mentalności rządzących elit utrwaliła się właściwie tylko jedna klasyfikacja „estetyczna”: podział na literaturę politycznie popieraną, tolerowaną bądź zwalczaną. Nie miało to bezpośredniego przełożenia na idee piękna, ale zdecydowanie zaważyło na decyzjach natury etycznej poszczególnych pisarzy i na długo utrwaliło instytucjonalny kształt życia literackiego. Podziały środowiskowe, do których doszło w ostatnich latach istnienia PRL, przetrwały właściwie do dziś…

♦

Gorycz satysfakcji po raporcie

Po opublikowaniu przez „Więź” raportu w sprawie współpracy ks. Czajkowskiego z SB, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski napomknął o gorzkiej satysfakcji, jakiej dostarczyli mu autorzy raportu. Domyślam się, że podobnych uczuć doznało więcej osób uznających prawdziwość dokumentów przechowywanych w archiwach IPN……

♦

Cień charyzmatycznego agenta

Zamiast wstępu krótkie kalendarium wydarzeń, które legły u podstaw głównej „sensacji” bieżącego tygodnia: 17 maja „Życie Warszawy” opublikowało mój artykuł na temat współpracy ks. Michała Czajkowskiego z komunistyczną Służbą Bezpieczeństwa i wywiad, w którym ks. profesor zaprzeczył, że kiedykolwiek współpracował z SB. Pomimo iż profesor Żaryn z Instytutu Pamięci Narodowej zdecydowanie potwierdził wiarygodność przywołanych przeze mnie dokumentów, przeciwnicy lustracji z miejsca rozpoczęli kampanię brutalnych ataków na redakcję dziennika i poddali w wątpliwość moje kompetencjeEUSZ

Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego

Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego

wg Wiki: Wojskowa Akademia Polityczna

polska marksistowsko–leninowska wojskowa uczelnia wyższa istniejąca w Warszawie naOchocie przy ulicy Opaczewskiej 2a (od 1960 ul. Banacha 2) w latach1951–1990.

Była to szkoła kształcąca kadrę oficerską pionu politycznego (polityczno-wychowawczego) Ludowego Wojska Polskiego pod kątem indoktrynacji politycznej. Program studiów był zbliżony do programu realizowanego na podobnych uczelniach ZSRR i w innych państwach Układu Warszawskiego. Była głównym ośrodkiem dydaktycznym kształcącym kadry polityczne LWP. Była najważniejszym w siłach zbrojnych ośrodkiem marksistowskich nauk społecznych. Jej pracownicy, słuchacze oraz absolwenci propagowali idee socjalizmu nie tylko w szeregach wojska, lecz również w środowiskach cywilnych.

Akademia powstała na bazie utworzonej 6 listopada 1945 Oficerskiej Szkoły Polityczno-Wychowawczej w Łodzi. Do grona wykładowców tej szkoły należeli m.in. Jakub Szliferstein (Cykl polityczny), Kazimierz Owoc (Ekonomia społeczna) oraz Florian Szubert, Adolf Bromberg, Michał Pirko, Leon Szyfman,Aniela Szaniec i inni. Do roku 1951 jako szkoła oficerów politycznych kształciła kadry dla służby wojskowej oraz pracy państwowej. Absolwenci uzyskiwali tytułoficera politycznego.

Po rozwiązaniu szkoły, już jako akademia została utworzona 21 marca 1951 ^[1],18 lipca 1951 otrzymała imię Feliksa Dzierżyńskiego ^[2]. W październiku 1956komendantem szkoły został generał Adam Uziembło. Do programu nauczania w ramach modernizacji wprowadzono wówczas kilka dodatkowych dyscyplin oraz zatrudniono pracowników cywilnych. Po rozwiązaniu Oficerskiej Szkoły Polityczno-Wychowawczej w ramach Akademii Wojskowo Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego powołano również przejściowo Fakultet Wojskowo-Prawniczy w Warszawie działający w latach 1953-1956, a po nim Wojskowy Instytut Prawniczy, którym kierował do roku 1962 Julian Polan-Haraschin jako kierownik katedry prawa.

Wśród pierwszych cywilnych wykładowców po roku 1956 znaleźli się Jerzy Wiatr, Jan Szczepański, Stanisław Herbst, Czesław Madajczyk i Janusz Reykowski. Do roku 1965 spośród cywilnych pracowników dołączyli jeszczeJanusz Woliński, Ludwik Bazylow, Wiktor Szczerba, Tadeusz Cieślak, Józef Skrzypek, Adam Stebelski, Franciszek Ryszka, Maria Turlejska, Roman Kamienik, Marian Wojciechowski, Karol Lapter, Władysław Tomkiewicz,Andrzej Zahorski, Eugenia Strumień, Witold Sierpiński, Zbigniew Ćwiek, Hernryk Birecki, Bolesław Lewicki, Janusz Nowicki, Adam krokiewicz, Tadeusz Kroński,Jan Legowicz, Tadeusz Nowacki, Tadeusz Pasierbiński, Ryszard Wroczański,Ignacy Szaniawski, Stanisław Jedlewski. W roku 1968 po wydarzeniach marcowych z WAP odszedł m.in. Jerzy Wiatr oraz wielu innych ^[3].

Do roku 1990 kształciła w zakresie nauk społeczno-politycznych i wojskowych oraz pracowników naukowo dydaktycznych ^[4](studia doktoranckie)….

W roku 2005 Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych ^[5]zaapelowało do prezydenta Lecha Kaczyńskiego o przygotowanie ustawy, która powoła komisję lustracyjną w celu zbadania prac doktorskich i habilitacyjnych obronionych w WAP w latach 1945–1990. Stowarzyszenie chce, by w trybie pilnym doszło do anulowania wszystkich dyplomów nadawanych przezAkademię Spraw Wewnętrznych, Akademię Nauk Społecznych przy KCPZPR, Wojskową Akademię Polityczną im. Feliksa Dzierżyńskiego iWojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej.

Gułag w oczach Zachodu – czyli lustracja intelektualistów postępowych

Dariusz Tołczyk –
Gułag w oczach Zachodu

PAP – Nauka w Polsce

Autor stwierdza również, że komunizm był dzieckiem zachodniej tradycji intelektualnej i dlatego zachodnim intelektualistom łatwo było się doszukać duchowego pokrewieństwa z sowieckimi komunistami. „Zastanawia jednak to, jak łatwo udawało się im nieraz odnajdywać pokrewieństwo moralne z czekistowskimi katami” – dodaje Tołczyk.

Jak to się mogło stać, że tak wielu ludzi uwierzyło w propagandowy przekaz? Czy był on aż tak doskonały, że pozbawił ludzi zdrowego rozsądku?

W odpowiedzi na te pytania Tołczyk przytacza zdanie badacza komunizmu Francoisa Fureta, który zgłębiając przyczyny zaślepienia zachodnich elit intelektualnych wobec zbrodni stalinowskich, zauważył, że brało się ono przynajmniej częściowo z „niezdolności do tego, by ocenić i zmierzyć rzecz dotąd nieznaną”. „Stalinowski reżim Związku Sowieckiego, od początku swego istnienia, czyli od wczesnych lat trzydziestych, nie miał w historii precedensu. (…) Żadne państwo na świecie nie stawiało sobie za cel zabijania, deportowania i zniewalania swych chłopów. Żadna partia w historii nie zastępowała tak całkowicie państwa i nie kontrolowała aż tak życia społecznego kraju i prywatnych losów jego obywateli” – pisał Furet.

Tołczyk przywołuje też opinię Richarda Pipesa, według którego im bardziej ktoś był inteligentny i wykształcony, tym trudniej było mu zrozumieć prawdziwą naturę reżimu, który nie kierował się racjonalnymi zasadami lecz odruchowo uciekał się do przemocy, by rozwiązać sprzeczności, jakie w normalnym społeczeństwie rozwiązuje się za pomocą kompromisów lub poprzez odwołanie się do woli wyborców. Zdaniem Pipesa, lepiej ten system mogli zrozumieć ludzie biedni i niewykształceni, których doświadczenie życiowe nauczyło że przemoc i brak rozsądku są nieodzowną częścią ludzkiej rzeczywistości.

25 rocznica powstania Federacji Młodzieży Walczącej

25 rocznica powstania Federacji Młodzieży Walczącej

Gra uliczna „Papierowa rewolucja”

START:

20 CZERWCA, godz. 12.30,

w siedzibie Stowarzyszenia Wolnego Słowa, ul. Marszałkowska 7

♣

25 lat Federacji Młodzieży Walczącej

Robert Kaczmarek – opozycjonista z AGH, internowany, obecnie we Francji

Robert Kaczmarek w Encyklopedii Solidarności

ur. 29 III 1947. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1975). 1975-1983 pracownik naukowo-dydaktyczny AGH tamże. W 1966 sygnatariusz listu otwartego w sprawie wolności informacji; zatrzymany i przesłuchiwany przez SB. W

III 1968 uczestnik strajku studenckiego, powtórnie zatrzymany przez SB. 1976-1980 współpracownik KOR, KSS „KOR” i krakowskiego SKS (w 1977). 1979-1980 założyciel nielegalnej firmy wydawniczej Prywatna Inicjatywa Krakowska, redaktor niezależnego „Merkuryusza Krakowskiego i Światowego”, wydawca śpiewników i kaset z pieśniami polskimi od XV wieku do roku 1920.

W „S” od 1980, założyciel „S” w AGH i przewodniczący uczelnianej KZ, współinicjator Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki, szef Sekcji Informacji MKZ, nast. ZR.

W 1981 delegat na WZD Regionu Małopolska, członek Prezydium ZR, delegat na I KZD.

13 XII 1981 internowany, zwolniony na leczenie do szpitala 20 I 1982. Wydawca podziemnej „Kroniki Małopolskiej”. 1982-1983 organizator i pierwszy przewodniczący MKS Kraków, inicjator organizowania w innych ośrodkach regionu konspiracyjnych MKS-ów na bazie dawnej sieci kolportażowej Sekcji Informacji ZR.

Od V 1983 na leczeniu we Francji; współpracownik francuskich związków zawodowych CFTC i CFDT, organizator pomocy dla podziemnych struktur „S” w Małopolsce.

1983-1998 publikował w paryskiej „Kulturze”, 1989-1998 w „Czasie Krakowskim”, „Życiu Warszawy” i „Odrze”.

Od 1990 pracownik naukowy Wyższej Szkoły Elektrycznej w Gif-sur-Yvette we Francji, w 2000 doktorat i habilitacja z fizyki na Uniwersytecie Pierre’a i Marii Curie w Paryżu.

—————–

Między natchnieniem i próbą metody

z : Internowani 1981-82

Robert Kaczmarek

————-

Boję się, że kraj zaleją listy agentów

Gazeta Wyborcza, 2005-12-06

Nie ujawnię swojej listy, bo tzw. listy agentów rażą wszystkich po równo. Nie chcę mieć na sumieniu 17 ludzi – mówi Robert Kaczmarek, były szef „S” na AGH, dawny wydawca podziemnego „Merkuryusza Krakowskiego”.

Robertowi Kaczmarkowi IPN odtajnił właśnie kryptonimy 17 tajnych współpracowników SB, którzy na niego donosili. Niektóre nazwiska były dla niego prawdziwym szokiem. Mimo to swojej listy nie zamierza – odwrotnie niż Barbara Niemiec [działaczka „Solidarności”, która przekazała ujawnioną jej przez IPN listę konfidentów na Uniwersytecie Jagiellońskim „Gazecie Polskiej”] – podawać do publicznej wiadomości.

– Jak przeczytałem te donosy, doszedłem do wniosku, że właściwie żaden ze współpracowników SB jakoś szczególnie mi nie zaszkodził. Waga przekazywanych ubekom informacji była bardzo różna. Maleszka sugerował co prawda, że defraudowałem pieniądze, ale inni gadali głupoty w stylu, że się niechlujnie ubrałem, albo że byłem dla kogoś niemiły – zdradza Kaczmarek. 

Przyznaje, że byli też tacy, którzy oficerom SB opowiadali o jego życiu osobistym. – Nie chcę ich teraz oceniać. SB chodziło przecież o gnojenie narodu – komentuje. Twierdzi, że więcej informacji na jego temat SB zyskała od ówczesnych partyjnych władz uczelni niż od TW (tajnych współpracowników). 

Kaczmarek nie zmienił stanowiska w sprawie listy nawet po rozmowie z działaczami małopolskiej „Solidarności”, którzy sugerowali mu, by podzielił się z nimi swą wiedzą na temat tajnych współpracowników. – Zaakceptowali moją decyzję – mówi. Z niektórymi osobami z listy zamierza jednak przeprowadzić rozmowy. – Będę ich nakłaniał, by same wzięły odpowiedzialność za swoją przeszłość i zmieniły styl życia, np. zrezygnowały z funkcji, które obecnie pełnią. To dobre dla nich samych, bo z taką przeszłością są podatni na szantaż i nie mogą w pełni zaangażować się w to, co robią – mówi. A jeśli go nie posłuchają? – Chyba nie będą mieli wyboru…

—————

Piotr Lewandowski – TW “Antonio”, b. szef “Solidarności” na AGH, wiceszef Krajowej Sekcji Nauki “S”

Piotr Lewandowski – były przewodniczący małopolskiej „Solidarności”, od 14 lat pełniący funkcję przewodniczącego „S” na AGH – był współpracownikiem SB o pseudonimie „Antonio”. Informację tę podał do publicznej wiadomości Robert Karczmarek, lider małopolskiej „Solidarności”, jej twórca na AGH i wieloletni przewodniczący komisji. Kilkanaście dni temu otrzymał on z Instytutu Pamięci Narodowej wykaz współpracowników SB, którzy na niego donosili. Na liście tej widniał m.in. Piotr Lewandowski, ps. „Antonio”; wszelkie dane personalne nie pozostawiały wątpliwości, iż chodzi o przewodniczącego „Solidarności” na AGH. Dziennik Polski 16.12.2005r.

———-

„Antonio” mi w niczym nie zaszkodził..

Dziennik Polski, Nr 291

————-

Lista internowanych z Małopolski

ze strony darpoint.pl

Kaczmarek Robert Józef (ur. 29 III 1947) (Kraków), inżynier elektryk, wykładowca AGH, członek NSZZ „S”, członek ZR Małopolska NSZZ „S”, szef Sekcji Informacji, internowany 13 XII 1981 – decyzja nr 19, Nowy Wiśnicz, Załęże, zwolniony 20 I 1982.