Nauka Polska -Baza Ludzi Nauki
prof. zw. dr hab. Krzysztof Kruszewski
Dyscypliny KBN: pedagogika
Specjalności: dydaktyka
Miejsca pracy: Aktualne: Wyższa Szkoła Pedagogiczna Związku Nauczycielstwa Polskiego w Warszawie
Uniwersytet Warszawski; Wydział Pedagogiczny; Katedra Dydaktyki
Pełnione funkcje: Aktualne:Kierownik Wyższa Szkoła Pedagogiczna Związku Nauczycielstwa Polskiego w Warszawie; Wydział Pedagogiczny; Katedra Dydaktyki
Uzyskany tytuł profesora:1990/04/19, nauki humanistyczne
———
Krzysztof Kruszewski w Wikipedii
Krzysztof Kruszewski (ur. 30 marca 1939 – zm. 14 lipca 2015 t) – pedagog, polityk.
Od 1973 był związany z aparatem partyjnym PZPR. Od 1979 był profesorem UW oraz Wojskowej Akademii Politycznej. W okresie od 3 kwietnia 1980 do 12 lutego 1981 był ministrem oświaty i wychowania w rządach Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego.
Jego synem jest Krzysztof Borys Kruszewski, założyciel największej firmy badań rynku SMG/KRC (2009)
———–
Rzeczpospolita, 10.02.1997,
Metoda historyczna
Jak widać, jednym ze sposobów na karierę jest zadawanie ciosów poniżej pasa. Niemal równolegle ze sprawą Gołoty toczyła się sprawa innego wojownika — Jerzego Folcika, który przebył wielką karierę od skromnego bojówkarza do dyrektorskiego stołka w telewizji publicznej. Folcik w latach siedemdziesiątych należał do grupy aktywistów Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, która nachodziła wykłady opozycyjnego Towarzystwa Kursów Naukowych. Jedno z takich spotkań w mieszkaniu Jacka Kuronia zostało siłą rozbite. Wśród używająch aktywnie argumentów pięści i kopniaków był właśnie przyszły dyrektor.
W sprawie siepacza — jak kiedyś określano ludzi o takich upodobaniach — publicznie wystąpił profesor Krzysztof Kruszewski, były sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR, były minister oświaty i wychowania oraz aktualny członek rady do spraw reformy edukacji narodowej. To właśnie profesor Kruszewski w przeszłości organizował bojówki rozbijające spotkania „latającego uniwersytetu”. „Dzięki rozmowom z członkami kierownictwa partii zdawałem sobie doskonale sprawę, że dwa piony aparatu partyjnego zachowają nieżyczliwą neutralność, gdyż ich znaczenie w aparacie wzrosłoby, gdyby to one czuwały nad akcją, i ztego, że moim głównym przeciwnikiem będzie SB. SB chciała bowiem, co naturalne, kontrolować całość stosunków państwa z opozycją, stosować rozwiązania policyjne i siłowe” — Kruszewski na łamach „Gazety Wyborczej” tłumaczył meandry swoich decyzji i tamtej rzeczywistości. — „Szybko przekonałem się, że nie jestem górą. Poturbowano jednego wykładowcę, pobito drugiego. Jeden z członków kierownictwa partii pokazał mi fotografie z tego drugiego zdarzenia. Że ktoś takie zdjęcia robił, nie wiedziałem. Poprosiłem o użycie wpływów rozmówcy, żeby zagwarantować, że w przyszłości nikt nie zostanie pobity. W odpowiedzi usłyszałem, że nic się nie stanie, jeśli coś takiego spotka działacza opozycyjnego; inna sprawa, gdyby szło o profesora”. Przy okazji profesor Kruszewski wypracował dość zawiłą teorię „trzech stron” konfliktu (PZPR — SB — opozycja) , wedle której, ujmując rzecz w skrócie, pokojowe plany aktywu partyjnego miały zostać zakłócone działaniami inspirowanych przez SB bojówkarzy pod wodzą Jerzego Folcika.
„Teoria <<trzech stron>> konfliktu, jaką przedstawia prof. Kruszewski, wydaje się mocno wątpliwa: z naszej perspektywy, wykładowców i słuchaczy TKN-u, widać było tylko dwie strony — napadających i napadanych” — replikował profesor Jerzy Jedlicki. Można tylko dodać — trzymając się nadal tej polityczno-sportowej terminologii — że ciosy nieczysto zadane nic wspólnego z etyką nigdy nie miały. Szczególnie z punktu widzenia ofiary.
——–
Grupa trzymająca sondaże
Filed under: Ośrodek warszawski, Poczet PZPR, PPR | Tagged: bojówki, Krzysztof Kruszewski, pedagogika, profesor, PZPR, TKN, UW, WAP |
Lustracja i weryfikacja naukowców PRL 
Skomentuj