Wyższe Szkoły Blagowania i Fikcyjnych Tytułów Nadawania

Wyższe Szkoły Blagowania i Fikcyjnych Tytułów Nadawania (tytuł – jw)

z: Karol Estreicher jr – Dziennik wypadków T. VII , 1981 – 1984. Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 2013

(czerwone wyróżnienia – jw)

Rok 1982

„Szkoła Główna Blagowania i Statystowania” – oto właściwa nazwa! Pojecie planowania potrzebne jest sprawującym władzę – zachłannie, drapieżnie, bezwzględnie -jako jeden, z wygodnych terminów, gdyż pustych, a bałamutnych.

Kto sprawuje władzę w imieniu proletariatu? Najczęściej są to niedokształceni agitatorzy w dawniejszym pokoleniu legitymujący się pobytem w więzieniu kapitalistycznym gdzie czytali pisma Marksa i Engelsa, potem zaś (w najlepszym razie) kombatanci z czasów II wojny.

Obecnie jednak są to aparatczycy wychowani i wykształceni przez partię na wątpliwej jakości kursach ekonomicznych lub w szkołach partyjnych – poczerń już jako wpływowym dygnitarzom posłuszne szkoły wyższe (np. Szkoła Główna Planowania i Statystyki) nadają im tytuły magistrów, doktorów, docentów, a nawet profesorów) zależnie od stanowiska, usług oraz łapówek.

Edward Gierek otrzymał na Akademii Górniczej (właść. Gómiczo-Hutniczej ~ przyp. D. Matelski) w Krakowie tytuł inżyniera na postawie jakiegoś fikcyjnego rozporządzenia. Młody Jaroszewicz miał w najbliższym czasie zostać w Krakowie inżynierem i docentem, a niedawno (już po wspomnianych aferach prezydent Krakowa J. Gajewicz nagle zaczął podpisywać się jako „dr” – podobnie wiceprezydent Żmuda).

Masowe fabrykowanie tytułów naukowych odbywa się w tej chwili (wiosna 1982) w ramach nowej blagi, czyli tzw. Reformy gospodarczej, która ma uratować zbankrutowaną ekonomię polską. Ta „reforma” to nowy mit, mający dostarczyć nowych rządzących stanowisk partyjnym dygnitarzom, jeszcze nie skompromitowanym za rządów Bieruta, Gomułki i Gierka. I ci nowi towarzysze potrzebują znowu tytułów z wyższych uczelni.

Wszyscy ci dygnitarze mianujący się w swych życiorysach wykształconymi fachowcami (niemal wyłącznie z zakresu inżynierów i ekonomistów, a zwłaszcza tych ostatnich, bo to w praktyce jest niesprawdzalne) wiedzą, że przecie nikt nie będzie miał siły i odwagi dochodzić na czym. jak i kiedy otrzymali owe tytuły.

Do tego dołączyła się w ostatnich miesiącach nowa kasta tytulantów.. Najciemniejszego gatunku wojskowi – żandarmi, milicjanci, agenci, obskurni oficerowie -nagle okazuje się, że są pułkownikami, generałami, a prócz tego doktorami (nawet habilitowanymi), docentami, profesorami.

Zaczęło się to jeszcze za Gierka (w latach sześćdziesiątych). Jako Minister Szkolnictwa Wyższego wypłynął niejaki generał Sylwester Kaliski (rzekomo znakomity uczony, fizyk, odkrywca promieni lasera, etc.). Był to pospolity żołdak (tak się zachowywał i przemawiał), ale rozsławiano go jako uczonego. Nie mając powodzenia w PAN zorganizował jakiś Komitet dla Spraw Nauki i Techniki (ok. 1970), który zdaje się, że uwiądł śmiercią naturalną nieuctwa, blagi, bezczelności.

Dodam, że nie są to sprawy ostatnich piętnastu lat. Właściwie tak było już od początku Polski socjalistycznej, od 1945 roku.

Najgłośniejszy w 1963 roku był wypadek „profesora” Haraschina na prawie, w Uniwersytecie Jagiellońskim. Haraschin, niedouczony urzędnik pocztowy, został prokuratorem i profesorem U J, brał łapówki. rozdawał tytuły. Pamiętam jak we Wrocławiu, w 1950 roku, funkcjonowała jakaś Wyższa Szkoła Prawa (nadająca tytuły), do której uczęszczali najciemniejsi kaci i śledczy z UB.

Niejaki Antoniszczak (wiceprezydent Krakowa, przepadły poseł na Sejm z 1957 roku), figura niewyraźna, fanfaron i mitoman – nie wykształcony zupełnie (niedawno wyrzucono go z partii za nadużycia) zaczął opowiadać, że jest polonistą („my humaniści”) ponieważ rzekomo był uczniem prof. Kleinera. Prezydent Krakowa Barszcz (skompromitowany w 1980 popełnił samobójstwo?) używał bezprawnie tytułu mgr inż. Politechniki. W rzeczywistości był majstrem budowlanym, wielkim dawcą i odbiorcą łapówek. Został ministrem budownictwa. Niemożliwie kompromitował rząd,….

Dokumenty władz PRL z okresu stanu wojennego na odcinku akademickim

 

^{Dokumenty władz PRL z okresu stanu wojennego}

^{na odcinku akademickim}

^{Z: Stan wojenny w dokumentach władz PRL (1980-1983), wybór, wstęp i oprac. Bogusław Kopka, Grzegorz Majchrzak, (seria „Dokumenty”, t. 6) IPN} 

SaII-6320/15/82 

„Działania Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki w związku z sytuacją społeczno-polityczną w szkołach wyższych^b

 Wraz z wprowadzeniem stanu wojennego podjęto szereg działań, zmierza jących do zapewnienia prawidłowego rytmu pracy szkół wyższych, Minister­stwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki przygotowało odpowiednie akt> normatywne, regulujące organizację i przebieg studiów, przepisy porządkowe, zasady realizacji naukowych kontaktów międzynarodowych i inne. Wznowie­nie zajęć dydaktycznych poprzedzone było szczegółową analizą stanu przygo­towań, mających zagwarantować odpowiednią atmosferę społeczno-polityczną oraz porządek i dyscyplinę studiów. Wznowienie tych zajęć następowało każ­dorazowo po wyrażeniu stanowiska przez wojewódzkie komitety obrony.

Pierwszy okres po rozpoczęciu działalności dydaktyczno-wychowaw-czej charakteryzował się zewnętrznie objawioną dyscypliną i pozornym spo­kojem. Według posiadanych informacji wewnątrz uczelni zachodziły jednak procesy narastania atmosfery opozycji wobec poczynań władz, podkreśla­nie antydemokratycznego ich postępowania, szczególnie w wypadku doko­nywania zmiany władz akademickich (ogółem odwołanych zostało 14 rek­torów, 25 prorektorów i 8 dziekanów)’, rozprzestrzeniania informacji o ma­jących rzekomo nastąpić restrykcjach wobec kadry i studentów za działal­ność w okresie przed 13 grudnia 1982 r; służyło to utrzymywaniu napiętej sytuacji w środowisku akademickim, przygotowaniu gruntu dla ewentual­nego wykorzystania tego środowiska w planowanych przedsięwzięciach opozycji politycznej w kraju.

———-

^a~^a Wpisane odręcznie,

^b W lewym górnym rogu adnotacja Tow. dyr. (nazwisko nieczytelne) do wiadomości •dwoma nieczytelnymi podpisami odręcznymi i datą 29 XI [19J82.

‚ Głośnym echem odbiło się zwłaszcza usunięcie (7 kwietnia 1982 r.) ze stanowiska ektora Uniwersytetu Warszawskiego prof. Henryka Samsonowicza. 

Przeciwdziałając tym zjawiskom, resort zmierzał głównie w trzech kie­runkach:

1) usunięcia niektórych obiektywnych przyczyn napięć w środowisku akademickim (ustawa o szkolnictwie wyższym, system płac pracowników uczelni, zapewnienie środków finansowych niezbędnych dla prowadzenia badań naukowych),

2) zapewnienia warunków dla poszanowania porządku i dyscypliny w szkołach wyższych (zmiany na stanowiskach rektorów, prorektorów i dziekanów, regulamin działań organizacji studenckich, zasady zaliczania sesji egzaminacyjnych),

3) nawiązania bliskich kontaktów ze szkołami wyższymi, w ten sposób zwiększenie oddziaływania na władze akademickie i pracowników (wyjazdy do uczelni, narady rektorów, prorektorów, kierownictw instytutów nauk spo-łeczno-politycznych, zespołów dydaktyczno-wychowawczych).

Działania te -jak wykazały ostatnie wydarzenia – okazały się niewystar­czające. Były one neutralizowane przez brak zrozumienia i zaangażo­wania większości kadry naukowej, przyjmowanie biernej postawy bądź utwierdzanie się w przekonaniu o szczególnej roli (a tym samym nie­tykalności) środowiska akademickiego.

Niektóre działania władz, zmierzające do realizacji idei porozumienia spo­łecznego, były w tym środowisku często odczytywane jako wyraz słabości (brak poważniejszych sankcji po 13 grudnia i niektóre liberalne kary za wykroczenia przeciw przepisom stanu wojennego, mało operatywna dzia­łalność komisji dyscyplinarnych dla studentów).

Doświadczenia minionych 5 miesięcy, a w szczególności wypadki ostatnich dni, wskazują na konieczność stosowania jednolitych i bardziej zdecydowa­nych działań wobec pracowników i studentów szkół wyższych, którzy lekce­ważą stan wojenny i jego postanowienia, a także wykazali swą wrogą postawę.

Działania te powinny mieć zarówno doraźny (związany z aktualną sytua­cją), jak i długofalowy charakter, i działania o charakterze doraźnym:

l. W trybie pilnym została zwołana narada prorektorów ds. dydaktycz­no-wychowawczych szkół wyższych w dniu 6 maja br., na której wydano zalecenia:

relegowania z uczelni – w trybie art. 70 ustawy o szkolnictwie wy­ższym (z 1958 r.)² — wszystkich studentów ukaranych bądź internowanych w konsekwencji ostatnich zajść;

Zob. DzU 1958, nr 68, póz. 336.

====== 

dokonania oceny postaw kadry naukowej w okresie ostatnich zajść: dydaktycznych i sprawowania funkcji dydaktyczno-wychowawczych (opie­kunowie grup) lat studiów, domów studenckich, wicedyrektorzy instytu­tów, prodziekani włącznie;

pełnego przywrócenia metod działania dyscyplinarno-porządkowe-go, stosowanych bezpośrednio po wznowieniu zajęć dydaktycznych w stycz­niu [i] lutym br. (dyżury kadry, kontrola wejść do uczelni i do domów studenckich, rygorystyczne sankcje za nieusprawiedliwione nieobecności na zajęciach stosowane zarówno wobec kadry, jak studentów);

– odbycia spotkań funkcyjnej kadry naukowej (przy wykorzystaniu części kadry o wysokim autorytecie naukowym) z grupami studentów dla przypomnienia obowiązujących przepisów, uświadomienia powagi sytuacji i konsekwencji niewłaściwych zachowań;

zaplanowania dodatkowych zajęć dydaktyczno-wychowawczych jak np. repetytoria, sprawdziany, kolokwia, na 12 i 13 V br. z zaleceniem prze­strzegania ścisłej kontroli obecności studentów. Sprawozdania z wykonania tych poleceń przedstawią na kolejnej naradzie rektorzy szkół wyższych w dniu 14 maja br.

2. Podjęcie decyzji o pilnych zmianach niektórych władz uczelni (w trak­cie uzgodnień z władzami terenowymi w Lublinie, Toruniu, Krakowie).

3. Ustalenie bezpośredniego nadzoru kadry kierowniczej MNSWiT nad poszczególnymi ośrodkami akademickimi i dokonanie natychmiastowych kontroli dyscypliny oraz porządku w uczelniach.

4. Zobowiązanie przewodniczącego rady naczelnej SZSP do oceny działal­ności uczelnianych ogniw tej organizacji w okresie ostatnich zajść i wyciągnięcie odpowiednich wniosków statutowych. Dwa przypadki nieskuteczności wyżej wymienionych działań [dadzą] niezbędne upoważnienie ministra nauki, szkolnic­twa wyższego i techniki do podejmowania decyzji o zamykaniu poszczególnych wydziałów szkół wyższych, a w przypadkach koniecznych – całych uczelni.

1.1. Działania o charakterze długofalowym:

1. Przeprowadzenie przeglądu wszystkich pracowników szkół wyż­szych, ocena kadry kierowniczej (rektorów i prorektorów) dokonana bę­dzie przez komisję ministerstwa z udziałem przedstawicieli WKO.

Ocena dziekanów i prodziekanów dokonana zostanie przez komisje uczel­niane z udziałem przedstawicieli WKO i ministerstwa. Ocena pozostałych pracowników przeprowadzona będzie przez odpowiednie komisje, z zacho­waniem zasad hierarchii służbowej. Przeprowadzenie ocen musi być za­kończone do dnia 25 VI 1982 r. 

2. Dokonanie – w wyniku przeglądu – dalszych zmian kadry kierowni­czej uczelni (rektorzy, prorektorzy, dziekani) dla zapewnienia obsady kie­rownictw, gwarantującej pełną realizację polityki władz i skuteczności ich działań. Termin zakończenia 15 VIII 1982 r.

3. Dokonanie – pod kierownictwem uczelnianych organizacji partyjnych – oceny kadry sprawującej funkcje wychowawcze (opiekunowie grup, lat studiów, domów studenckich, klubów i teatrów studenckich, kół nauko­wych itp.). Termin zakończenia — 15 VIII 1982 r.

4. Opracowanie założeń nowego modelu ruchu młodzieżowego na uczel­niach i podjęcia decyzji politycznych umożliwiających wdrożenie go w życie. Aktualna sytuacja wewnątrz SZSP i siła oddziaływania tej organizacji na ogół studentów nie zapewniają skuteczności w realizacji pożądanego syste­mu pracy polityczno-wychowawczej z młodzieżą. Koncepcja, o której mowa, powinna ujmować zasady działania samorządu studenckiego oraz stwarzać warunki dla rozwoju ZSMP i ZMW w uczelniach (zgodnie z nową ustawą o szkolnictwie wyższym)³. Termin zakończenia – l IX 1982 r.

5. Podjęcie szeroko zakrojonej akcji propagandowo-informacyjnej o roz­wiązaniu szeregu problemów nurtujących środowisko akademickie. W pierw­szym rzędzie dotyczy to ustawy o szkolnictwie wyższym – następnie zaś -propagandowego wykorzystania decyzji rządu o podwyżce uposażeń na­uczycieli akademickich, porządkowanie i upraszczanie przepisów finanso­wych dotyczących szkolnictwa wyższego.

6. Zainicj owanie – w trybie pilnym – prac nad statutami szkół wyższych, ukierunkowujących aktywność środowiska akademickiego na rozwiązy­wanie problemów merytorycznych działalności dydaktyczno-wychowaw-czej i naukowo-badawczej.

7. Opracowanie koncepcji pracy wychowawczej w szkołach wyższych opierającej się o trwałe wzorce patriotyczne i obywatelskie. Termin zakoń­czenia-30 VI 1982 r.

8. Wdrażanie nowych zasad realizacji przedmiotów społeczno-politycz-nych w szkołach wyższych. Termin zakończenia – l X 1982 r.

9. Dokonanie analizy sieci szkół wyższych, ze szczególnym uwzględ­nieniem zasadności funkcjonowania uczelni słabych, filii i punktów konsul­tacyjnych.

Termin zakończenia – 31 XII 1982 r.

³ Ustawa o szkolnictwie wyższym została uchwalona 4 maja 1982 r. 

188

Polityka kadrowa poprzez habilitację (rok 1946)

Reforma 1946

Piotr Hübner

Forum Akademickie 10/2008

Rada Szkół Wyższych przy prezesie RM powołana została na mocy dekretu rządowego z 17 maja 1946. Był to organ nadzwyczajny, bowiem powołano go na okres oznaczony, do 1 października 1947 roku. Radzie przyznano prawo powoływania „specjalnych komisji dyscyplinarnych dla każdej ze szkół wyższych”, osądzających czyny studentów naruszające „porządek nauczania i studiowania” oraz „porządek publiczny”.

Rada nie była demokratycznie wybraną reprezentacją środowiska, jej członków dobrano według „klucza partyjnego”, oczywiście bez udziału opozycji. Przewodniczącym został wpływowy działacz PPR Włodzimierz Sokorski. Zastępcą mianowano Maurycego Jaroszyńskiego, a pozostałymi członkami: Stanisława Arnolda, Antoniego Bolesława Dobrowolskiego, Jana Drewnowskiego, Władysława Kuczewskiego, Stanisława Kulczyńskiego, Stanisława Leszczyckiego i Stanisława Turskiego. Na inauguracyjnym posiedzeniu (26 IX 1946 – czyli przed wejściem w życie ustawy) premier Edward Osóbka−Morawski mówił o „ufności i zrozumieniu”, a Sokorski o reformowaniu uczelni i wprowadzeniu polityki kadrowej poprzez „scentralizowaną” habilitację.