Gabriel Temkin – ekonomista, prof. przy KC PZPR, też w USA i w Kanadzie

Gabriel Temkin w Wikipedii

Gabriel Temkin (ur. 16 lutego 1921, Łódź – zm. 15 lipca 2006, Sarasota, USA) – polski ekonomista, profesor Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Brock University w Kanadzie.

…Od wybuchu II wojny światowej przebywał na terenie ZSRR, następnie jako żołnierz Armii Czerwonej walczył na froncie austriackim.

Po wojnie w 1946 powraca do Łodzi, gdzie kontynuuje studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W tym też roku wstępuje do Polskiej Partii Robotniczej. Od 1949 do 1957 praca w Dwuletniej Szkole przy Komitecie Centralnym PZPR (od asystenta do zastępcy dyrektora), od 1957 do 1968 praca w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR (od pracownika naukowego do zastępcy dziekana w Katedrze Ekonomii Politycznej). W latach 1959-1968 doradca ekonomiczny Wicepremiera PRL.

Pod koniec 1968 wyjechał z żoną i dwójką dzieci do USA….

♠

Biogram Gabriela Temkina na stronach Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego

 

GABRIEL TEMKIN

16.02.1921 – 15.07. 2006

Zachłannie czytający  i wcześnie zaangażowany w  ruchu politycznym, w wieku niespełna lat 16-tu jest członkiem KZMP, aż do rozwiązania partii komunistycznej przez Komintern, czyli trochę ponad rok.  Jego wczesne zainteresowanie procesami gospodarczymi i nauką ekonomii było inspirowane głównie  młodzieńczymi lekturami marksistowskimi: Kautsky, Bucharin,Lenin, Engels i  Marks, między innymi.

Inwazja niemiecka 1939 r. bezpośrednio  zagroziła polskim Żydom zagładą; ale gdy Związek Radziecki na zasadzie paktu /Ribentrop-Mołotow/ zajął  wschodnie  polskie tereny, pilnie strzeżona  granica stała się na pewien okres czasu prawie amorficzna  i  tysiące Żydów polskich skorzystało z tej szansy na przeżycie, uciekając na Wschód. TEMKIN znalazl się, wraz ze swoją młodzieńczą miłością i przyszłą żoną, Hanną, najpierw na Uralu, gdzie przez krótki okres czasu  pracował w kopalni węgla, a  od kwietnia 1940 do inwazji Niemiec na Związek Radziecki , 22 czerwca 1941r,  w Homlu, zatrudniony jako tkacz w Spółdzielni  „Gomtekstil”. Jednocześnie  uczył się w „Wieczorowej szkole średniej dla młodzieży pracującej” /zajęcia pięć razy na tydzień, od 7-mej do 10-tej wieczorem/ pragnąc zrealizować marzenie o dostępie do studiów wyższych.
……W lipcu 1941 został powołany do wojska. Przeżył  ponad rok służby w „Batalionach  Pracy”, kopiąc okopy przeciwtankowe w pobliżu linii frontowych, dopóki takie linie były; przeżył niemiecki obóz  jeniecki, skąd uciekał dwukrotnie; przeżył obóz NKWD  sprawdzający  „lojalność”  byłych jeńców wojennych, i tyfus plamisty; powtórnie zmobilizowany przeżyl ponad dwa lata służby frontowej  w  pułku piechoty nr 458, 78 dywizji piechoty i awansując od szeregowca do starszego sierżanta w jednostce zwiadowczej  i tlumacza pułku,  przeszedł z nim w bojach od Kałacza nad Dnieprem do Budapesztu i Austrii. Swoje dramatyczne losy wojenne TEMKIN opisał w książce, wydanej w 1998r. „My Just War. The Memoir of a Jewish Red Army Soldier in World War II”, Presidio Press, Novato, USA…….
…. Zdemobilizowany w pażdzierniku 1945; nagrodzony orderami: „Za Otwagu”, „Krasnaja Zwiezda”,  i  „Sława 3-go stopnia” udał się do Leningradu, gdzie Hanna byla już w tym czasie studentką Wydziału Filozofii Uniwersytetu Leningradzkiego, i po zdaniu egzaminów wstępnych,  został przyjęty na pierwszy rok studiów na
Wydziale Ekonomicznym  Uniwersytetu Leningradzkiego.

W lipcu 1946 r. TEMKIN, wraz żoną, wraca do Łodzi; kontynuuje studia  na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego, które  ukończy  w 1949 r., uzyskując  tytuł Magistra Nauk Ekonomicznych. W 1946 r. wstępuje do PPR. W 1948-1949  pracuje  w bibliotece Rocznej Szkoły PPR, w Łodzi.

W 1949 r., TEMKIN otrzymuje ofertę pracy w  Warszawie;  tu zaczyna się nowy  rozdział jego życia: praca naukowa  i pedagogiczna.

1949-1951- asystent w Katedrze Ekonomii Politycznej  Dwuletniej Szkoły przy KC
PZPR
1951-1954   – zastępca kierownika Katedry Ekonomii Politycznej.
1955-1957   – zastępca dyrektora Dwuletniej Szkoły przy KC PZPR.
1957-1962   – pracownik naukowy Katedry Ekonomii Politycznej Wyższej Szkoły                       Nauk Społecznych przy KC PZPR
1962-1968  –  Docent w Katedrze Ekonomii Politycznej Wyższej Szkoły Nauk                 Społecznych.
1966-1968  –  Zastępca dziekana, tamże
1959-1968   – Doradca ekonomiczny Wicepremiera PRL
…..

Gdy na początku lat pięćdziesiątych powołany zostaje Instytut  Nauk Społecznych przy KC PZPR, TEMKIN współpracuje  z  tą  placówką, prowadząc konsultacje dla „aspirantów”, przygotowujących prace doktorskie. Jednak jego własna praca badawcza nie rozwija się pomyślnie, napotykając na  poważne kłopoty natury teoretycznej i ideologicznej.  Rozczarowany rezultatem pracy nad własnym  doktoratem, zniszczy ponad 150 stron napisanego i zaakceptowanego już tekstu. ….
….W okresie 1954-1956, gdy coraz wyraźniejszy staje się  w PZPR ferment ideologiczny i narasta opór przeciwko  zakłamaniu ideowemu, spadkowi poziomu życiowego, gdy rośnie żądanie demokracji wewnątrz partyjnej, jednym słowem gdy zbliżał się tzw. Polski Październik,TEMKIN był  zaangażowany na rzecz ruchu reformy politycznej w swoim środowisku, a listy  anonimowe, pełne gróźb i antysemickich wyzwisk, adresowane do niego, wyraźnie wskazywały nadawcę. ….
…..Na podstawie pracy: Karola Marksa obraz gospodarki komunistycznej    TEMKIN uzyskał stopień naukowy Doktora Nauk Ekonomicznych, nadany przez Radę Wydziału Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego, 25 marca 1961 r.
…..Praca: Marks i  idea pieniądza pracy stała się podstawą  przewodu habilitacyjnegoTEMKINA i uzyskania stopnia naukowego Docenta, który nadała mu   Rada Wydziału Ekonomicznego Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, w Warszawie, 14 listopada 1961 r.
W 1965 roku, książka „Marks i  idea pieniądza pracy”, otrzymała  nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego,  za „szczególne osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych”. ….
…..
W końcu 1968 roku TEMKIN wraz rodziną, żoną, Hanną, synem Henrykiem i córką – Heleną, opuścił Polskę.

W Kanadzie i USA zacząl się trzeci etap życia TEMKINA. Po początkowym, tymczasowym okresie     w USA, TEMKIN przyjął ofertę z Brock University, w St. Catharines, w Kanadzie. Tutaj też, w Brock University, średniej wielkości nowej Szkole Wyższej jakich wiele powstało  w końcu lat 1950-tych i  w 1960-tych w Kanadzie jak i w USA, TEMKIN wrócił w pełnym wymiarze do nauczania, pracy, którą lubił, a życie w spokojnym, niewielkim  mieście Kanadyjskim, malowniczo położonym nad wielkim jeziorem Ontario i bardzo blisko Wodospadu Niagary, sprzyjało odzyskaniu równowagi ducha.
TEMKIN budował swoje kursy wykładów od podstaw, systematycznie nad nimi pracując, rozwijając i ulepszając, wprowadzając niemal rok rocznie nowe materiały, omawiając i analizując najnowsze osiągnięcia w dziedzinie nauki ekonomii. Wykładał Comparative Economic Systems oraz Historię Myśli Ekonomicznej. Mial dobre stosunki ze studentami, jak świadczą liczne listy, które pisali do niego z różnych stron świata, długo po ukończeniu studiów w Brock, zarówno z Kanady, USA,  Anglii i czasem z Niemiec,  jak i z  nowych krajów w Afryce, a czasem  i z wysp o wciąż jeszcze egzotycznie brzmiących nazwach, jego byli studenci.
Po pewnej przerwie, wrócił również do publikowania.

Miejsca pracy i zajmowane stanowiska

1969                  Columbia University, New York, visiting scholar
1970                  New York State University, Department of Economics,
Stony Brook, visiting lecturer
1970 – 1986      Brock University, Professor, Department of Economics,
St.Catharines, Ontario, Canada.
1986 – 1991       Professor, Department of Economics, part-time
1991 –             Brock University nadaje TEMKINOWI  tytuł: Professor Emeritus.

♣

Antoni Czubiński – historyk, prof. UAM i prorektor WSNS, sympatyk PRL

 

Antoni Czubiński w Wikipedii  

Antoni Czubiński (ur. 22 listopada 1928 w Koninie, zm. 10 lutego 2003 wPoznaniu) – polski historyk i uczony...podjął studia historyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył je w 1955 magisterium pod kierunkiem prof. Kazimierza Piwarskiego. Następnie przez dwa lata przebywał na aspiranturze na Uniwersytecie Państwowym im. Łomonosowa w Moskwie, doktoryzował się jednak w Poznaniu w 1959 u prof. Janusza Pajewskiego. Dysertację habilitacyjną obronił w 1963, uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1968 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1976 – profesora zwyczajnego….

A. Czubiński wywarł duży wpływ na organizacyjny rozwój Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, pełniąc kolejno obowiązki kierownika: Zakładu Historii Ruchów Społecznych (1965-1969), Zakładu Historii Niemiec (1969-1979), Zakładu Historii Powszechnej XIX i XX wieku (1979-1998). W latach 1963-1964 był prodziekanem, a w latach 1964-1966 dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UAM. Od 1969 do 1971 pełnił obowiązki wicedyrektora Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Był członkiem Zjednoczenia Patriotycznego „Grunwald”, członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego w Poznaniu). Na przełomie lat ’60 i ’70 przystał do reformatorskiego skrzydła wokół Edwarda Gierka.

W 1971 powołany został na stanowisko dyrektora Instytutu Historii Polskiego Ruchu Robotniczego i prorektora Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie. Obowiązki te łączył z pracą na UAM.

Przynależność do PZPR nie przeszkodziła mu w opublikowaniu w 1973 roku pracy „Kraj Rad. Lata zmagań i zwycięstw”, w której zakwestionował fragment dotyczący kolektywizacji rolnictwa, co stało się powodem usunięcia A. Czubińskiego z Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie na wniosek władz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich z inspiracji prof.Janusza Gołębiowskiego^[1]…..

W 1973 r. z kolei przeforsował zatrudnienie w swoim Zakładzie Historii Powszechnej XIX i XX wieku UAM dra Edmunda Makowskiego, zwolnionego z Wydawnictwa Poznańskiego za dopuszczenie kontrowersyjnej pod względem politycznym książki

Jednocześnie kierował innymi ważnymi placówkami naukowymi. W latach 1978-1991 był dyrektoremInstytutu Zachodniego w Poznaniu, a wkrótce także współprzewodniczącym Wspólnej Komisji Polska-RFN do spraw Podręczników Szkolnych z Historii i Geografii UNESCO. W latach 1971-1991 był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, był członkiem Prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz licznych rad naukowych, redaktorem wielu czasopism historycznych (m.in.Kwartalnika Historycznego, Dziejów Najnowszych, Roczników Historycznych, Przeglądu Zachodniegoi innych), organizatorem kilkudziesięciu zespołowych przedsięwzięć wydawniczych. W latach 1986-1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Był długoletnim przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego kwartalnika KC PZPR Z Pola Walki, w którym publikowano artykuły na temat historii polskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego….. W 1973r. przeforsował zatrudnienie w Instytucie Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza wyrzuconego z Wydawnictwa Poznańskiego Edmunda Makowskiego i przyjął go do swojego Zakładu Historii Niemiec…..

W latach osiemdziesiątych XX wieku zarzucono mu dokonanie plagiatu z pracy zbiorowej, której redaktorami byli prof. Tadeusz Cegielski i prof. Włodzimierz Borodziej. W pośmiertnym wykazie publikacji plagiat pominięto.

W III RP zachował silnie lewicowe poglądy i sympatię dla PRL (jednakże złagodzoną). Na konferencjach, w publikacjach i polemikach konsekwentnie bronił dorobku PRL.

♣

Warszawski epizod w życiu profesora Antoniego Czubińskiego

Książka zawiera wybór notatek z „Dziennika” prof. J. Sobczaka, obejmujący zapiski poświęcone „warszawskiemu epizodowi” w karierze prof. A. Czubińskiego, który w latach 1971-1974 pełnił funkcję prorektora Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR i kierował w niej Zakładem Historii Polskiego Ruchu Robotniczego. J. Sobczak, wówczas bliski współpracownik prof. Czubińskiego, szczegółowo i szczerze relacjonuje okoliczności pracy w WSNS oraz fakty, które ostatecznie doprowadziły do odejścia prof. Czubińskiego z tej uczelni.

♠

Antoni Czubiński, 1928-2003

Sierpowski Stanisław

Stanisław Arnold – historyk od stalinizacji nauki

Stanisław Arnold w Wikipedii

(ur. 20 grudnia 1895 w Dąbrowie Górniczej, zm. 3 listopada 1973 w Warszawie), historyk polski, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN.

 W 1920 obronił doktorat na UW. Na UW pracował początkowo jako starszy asystent Seminarium Historycznego, a po przedstawieniu pracy Stanowisko Longobardów do Rzymian we Włoszech północnych (1925) został docentem w Katedrze Historii Gospodarczej. Od 1929 był profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Społeczno-Gospodarczej i Geografii Historycznej, w 1938 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego oraz objął funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego na rok akademicki 1938/1939. W latach 1931-1939 kierował ponadto Katedrą Historii Polski Średniowiecznej w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Prowadził wykłady w Tajnym Uniwersytecie Warszawskim; po wojnie kontynuował pracę na UW, kierował Studium Nauki o Polsce i Świecie Współczesnym oraz katedrami Historii Polski Feudalnej i Historii Polski do XVIII Wieku i Nauk Pomocniczych Historii. Od 1948 pracował także w Wyższej Szkole Partyjnej w Warszawie (w 1950 przemianowanej na Instytut Kształcenia Kadr Naukowych, a w 1954 na Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR, a w 1957 na Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy KC PZPR), gdzie kierował Katedrą Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego. Kierował ponadto Pracownią PRL oraz Radą Naukową Instytutu Historii PAN oraz Katedrą Historii Gospodarczej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki.

W latach 1945–1947 stał na czele Departamentu Szkół Wyższych i Nauki Ministerstwa Oświaty

———-

Biuletyn IPN 3/2008
Tadeusz Paweł Rutkowski, Uniwersytet Warszawski
Władze PRL i historycy okres gomułkowski (1956–1970) 

W miejsce istniejącego do 1957 r. Wydziału Nauki i Oświaty KC PZPR powstała Komisja Nauki KC PZPR, w której skład weszli partyjni uczeni z różnych ośrodków naukowych. Przewodniczącym komisji został prof. Henryk Jabłoński. W 1959 r. została powołana Sekcja Historyczna KN, której przewodniczącym został również Jabłoński, wówczas czołowy partyjny historyk dziejów najnowszych i zarazem sekretarz naukowy Polskiej Akademii Nauk. W skład sekcji wchodzili uczeni, którzy karierę naukową zrobili prawie bez wyjątku w latach pięćdziesiątych i odegrali znaczną rolę w stalinizacji polskiej nauki . ( byli to m.in.: Stanisław Arnold….

Longin Pastusiak – profesor politologii wspierający i wspierany przez system

Baza OPI

Ludzie nauki identyfikator rekordu:  o22299
prof. zw. dr hab. Longin Pastusiak, em.
Dyscypliny KBN:	nauki o polityce
Specjalności:	amerykanistyka, międzynarodowe stosunki polityczne, stosunki międzynarodowe
Miejsca pracy, zajmowane stanowiska, pełnione funkcje:	– Komitet Nauk Politycznych PAN – Zastępca przewodniczącego – Wyższa Szkoła Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie

Longin Hieronim Pastusiak w Wikipedii

(ur. 22 sierpnia 1935 w Łodzi) – polski polityk, historyk i politolog, amerykanista, działacz PZPR, w latach 1991–2001 poseł na Sejm I, II i III kadencji, od 19 października 2001 do 18 października 2005 senator i Marszałek Senatu V kadencji.

W 1959 ukończył studia magisterskie w Woodrow Wilson School of Foreign Affairs oraz University of Virginia w Charlottesville, a w 1960 został magistrem na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Doktoryzował się w American University w Waszyngtonie oraz w Wydziale Historii Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1967 w Instytucie Historii PAN; profesorem nadzwyczajnym mianowano go w 1978, zwyczajnym zaś w 1986.

Żonaty z Anną Ochab, córką Edwarda Ochaba. Ma córkę Aleksandrę i syna Feliksa.

————

Longin Pastusiak – Wprost

W lipcu 2007 roku „Wprost” opublikował informację, że Longin Pastusiak był zarejestrowany w aktach SB jako „Wilman”. Jego nazwisko znajdowało się na tzw. „Liście 500”, wykazie osób, które bezpieka uważała za swoich współpracowników. Sam zainteresowany zdecydowanie temu zaprzeczył

———

Longin Pastusiak został zarejestrowany przez SB jako współpracownik Wilman

2007-07-07 „Wprost” Autor: Marcin Dzierżanowski  

„Wprost” dotarł do teczek polityków, którzy według podanych niedawno przez IAR informacji, znajdują się na tzw. liście 500. Chodzi o wykaz osób, które bezpieka uważała za swoich współpracowników. Z dokumentów wynika m.in., że SB zarejestrowała byłego marszałka Senatu Longina Pastusiaka jako współpracownika o pseudonimie Wilman.
Według ewidencji, został on pozyskany do współpracy 24 maja 1985 r. Pastusiak figurował jako TW do grudnia 1989 r. Ale kontakty z bezpieką miał już wcześniej i to – co ciekawe – początkowo jako osoba rozpracowywana. Wszystko zaczęło się od stypendium Fundacji Forda, na które w 1957 r. Pastusiak wyjechał do USA. W sierpniu 1959 r. do MSW dotarł nadany w Nowym Jorku anonim, z którego wynikało, że jest on agentem… amerykańskiego wywiadu. Bezpieka zaczęła sprawdzać Pastusiaka. Wykonano nawet specjalistyczne badania donosów, które wykazały, że oba anonimy napisano na tej samej maszynie. W końcu uznano, ze Pastusiak jest niewinny i że ktoś po prostu próbował mu zaszkodzić.
Bezpieka zorientowała się jednak, że młody naukowiec może się stać cennym źródłem. Już wtedy znał francuski, niemiecki, angielski i rosyjski. 28 marca 1960 r. oficer operacyjny zanotował: „Do wysuniętej przeze mnie propozycji udzielania nam informacji o turystach zachodnich, z którymi będzie miał kontakt z racji pracy w Orbisie, ustosunkował się pozytywnie. Pastusiaka Longina należy podjąć na kontakt i zarejestrować w ewidencji operacyjnej jako kontakt służbowy. W przyszłości może stać się wartościową jednostką agenturalną”. Czy się stał? Z tego okresu zachowały się trzy przypisane Pastusiakowi (ale przez niego nie podpisane) donosy agenturalne przyjęte przez oficera podpisanego „Grabowski”. Noszą daty 20 lipca 1960, 13 sierpnia 1960 i 9 czerwca 1960 i zawierają informacje o spotkanych turystach z Zachodu.

Jeszcze mniej wiadomo o współpracy Pastusiaka z SB w latach 80. Z dokumentów wiadomo tylko, że TW Wilman spotykał się ze swym oficerem prowadzącym o nazwisku Jurzak raz na miesiąc….

———

 

Gazeta Polska – Wybrana z listy 588 – Piotr Bączek  

Natomiast Longin Pastusiak był w czasach komunistycznych wicedyrektorem Instytutu Badania Współczesnych Problemów Kapitalizmu. Ośrodek ten sporządzał bieżące analizy; jedna z nich dotyczyła Jana Pawła II. Do Moskwy  dotarła kanałem KGB. Na jej podstawie sowieckie służby specjalne sporządziły we wrześniu 1979 r. dokument „O miejscu Polski w strategii i polityce Watykanu”, który posłużył w kampanii skierowanej przeciwko Janowi Pawłowi II. Warto przypomnieć, że w czasie podróży zagranicznych Pastusiak był szczególnie często zatrzymywany przez zachodnie służby graniczne. 

——-

Dziennik,a 7 lipca 2007 

Rosati i Pastusiak współpracowali z SB?

Były minister spraw zagranicznych i były marszałek Senatu są na tzw. liście 500 – twierdzi „Wprost”. Dariusz Rosati miał działać pod pseudonimem Buyer, a Longin Pastusiak jako Wilman. Obydwaj zapewniają, że nigdy nikomu nie donosili.

Longin Pastusiak – według ewidencji – został zwerbowany przez SB 24 maja 1985 r. – pisze „Wprost” o byłym marszałku Senatu. Figurował jako TW do grudnia 1989 r. Ale kontakty z bezpieką miał już wcześniej i to – co ciekawe – początkowo jako osoba rozpracowywana.

Helena Wolińska-Brus – doktor nauk prawnych z europejskim nakazem aresztowania

Europejski Nakaz Aresztowania Heleny Wolińskiej

Rz, 20-11-2007
Wydano Europejski Nakaz Aresztowania mieszkającej w Wielkiej Brytanii Heleny
Wolińskiej - stalinowskiej prokurator wojskowej, podejrzanej o bezprawne
aresztowanie 24 osób w latach 50.
Nakaz - na wniosek pionu śledczego IPN - wydał Wojskowy Sąd Okręgowy w
Warszawie.
W 2006 r. brytyjskie Home Office odmówiło wydania Polsce, w drodze
ekstradycji, 88-letniej Wolińskiej (podpułkownika wojska w stanie spoczynku).
Polscy śledczy - którzy starają się o to od 1999 r. - wnieśli o wydanie o ENA
wobec Wolińskiej.
-----------

Helena Wolińska w Wikipedii

Helena Wolińska-Brus, właśc. w zależności od źródła Fajga Mindla Danielak lub Fajga Mindlak-Danielak (ur. 28 lutego 1919 w Warszawie) – polska prokurator żydowskiego pochodzenia oskarżająca w procesach politycznych okresu stalinizmu w Polsce, m.in. w sprawie gen. Emila Fieldorfa „Nila”. Nazwisko Brus nosi po pierwszym i zarazem trzecim^[1] mężu, profesorze ekonomii Włodzimierzu Brusie (drugim jej mężem w latach 1942–1956 był Franciszek Jóźwiak – członek Biura Politycznego KC PPR /PZPR 1948 – 1956; 1944–1949 komendant główny Milicji Obywatelskiej i równolegle od 1945 wiceminister bezpieczeństwa publicznego (MBP))^[2]. Od 1936 r. członek KZMP, przed wojną rozpoczęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i ukończyła je w 1948 r.

W czasie II wojny światowej Wolińska uciekła z warszawskiego getta. Od 1 sierpnia 1942 do 31 lipca 1944 służyła w Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, kierowała biurem Sztabu Głównego AL. Od 1 sierpnia 1944 do 31 marca 1949 szefowa Wydziału Kadr w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej. Od 1 kwietnia 1949 do dnia zwolnienia ze służby – 25 listopada 1954 r w LWP, m.in. w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej^[

W roku 1949, w wieku 30 lat została podpułkownikiem, później zasiadała w komisji weryfikującej sędziów i prokuratorów wojskowych, w ramach fali czystek i represji w Wojsku Polskim związanych z nominacją marszałka Konstantego Rokossowskiego na ministra obrony narodowej. Przez trzy lata zaś była sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej. Doktor nauk prawnych na podstawie pracy „Przerwanie ciąży w świetle prawa karnego„, ogłoszonej drukiem w 1962 r. Pracowała w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR, od 1957 była pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, skąd zwolniono ją w 1968 r. w trakcie czystek antysemickich po Marcu 1968^[4]. Wkrótce potem Wolińska wraz z mężem, prof. Włodzimierzem Brusem, wyjechała z Polski^[5][6]. Na początku lat 70. osiadła w Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymała obywatelstwo.

Postępowanie karne przeciw Helenie Wolińskiej po 1990 roku

Pełne osądzenie zbrodni stalinowskich stało się możliwe dopiero po przemianach 1989 roku, gdy w polskim prawie karnym zdefiniowano pojęcie przestępstwa zbrodni komunistycznej i ustalono zasady jego ścigania. W 1998 roku polskie Ministerstwo Sprawiedliwości wystosowało do władz brytyjskich wniosek o ekstradycję Wolińskiej, oskarżając ją o mord sądowy na gen. Armii Krajowej Emilu Fieldorfie ps. „Nil” (wydała nakaz aresztowania Fieldorfa i nadzorowała śledztwo)^[7][8]. Wniosek ekstradycyjny został odrzucony przez Brytyjczyków w 2006 r. z uzasadnieniem, iż Wolińska otrzymała obywatelstwo brytyjskie, ponieważ w chwili wyjazdu władze PRL wydały tzw. dokument podróżny, stwierdzający, że nie jest obywatelką polską. Oskarżona stwierdziła, że przedstawione jej zarzuty mają charakter polityczny i antysemicki, zaś w Polsce nie może w konsekwencji oczekiwać sprawiedliwego sądu^[9]. Nie przyznaje się do zarzucanych jej czynów^[10].

Wojskowe Biuro Emerytalne zaprzestało od stycznia 2006 wypłacania emerytury specjalnej (ok. 1 500 zł). Powołało się na formalne uchybienia popełnione przy jej przyznaniu – brak odpowiedniego stażu w LWP – nie 15 wymaganych lat a 14 lat, jeden miesiąc i 25 dni. W 2006 prezydent RP Lech Kaczyński pozbawił ją Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (przyznanego w 1945) i Krzyża Komandorskiego tego orderu (przyznanego w 1954)^[11]. W roku 2007 prokurator IPN wystąpił z wnioskiem o wydanie europejskiego nakazu aresztowania (ENA) wobec przebywającej w Wielkiej Brytanii Heleny Wolińskiej^[12][13]. 20 listopada 2007 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie na wniosek prokuratora IPN wydał taki nakaz^[14].

Helena Wolińska postanowienie polskiego sądu określiła w wywiadzie dla brytyjskiego The Guardian jako „cyrk”. Do powyższego odniósł się Władysław Bartoszewski:

———

Wolińska: jestem kozłem ofiarnym

———

Profesor z przeszłością – Tadeusz M. Płużański Wysłane czwartek, 3, stycznia 2008 przez Krzysztof Pawlak

Nie za sprawą Włodzimierza Brusa Helena Wolińska była w latach 1945 – 1955 jedną z bardziej wpływowych osób na szczytach komunistycznej władzy. Wysokie miejsce w aparacie partyjnym i państwowym zawdzięczała zażyłej znajomości z Franciszkiem Jóźwiakiem, przedwojennym działaczem WKP(b) i KPP. Jako „Lena” pracowała najpierw w jego sztabie GL i AL, potem w Milicji (Jóźwiak był twórcą i pierwszym komendantem MO), a następnie w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej (od marca 1945 do marca 1949 Jóźwiak był wiceministrem bezpieki).
Z Brusem, z którym wzięła ślub jeszcze w 1940 r., zeszła się ponownie w 1956 r., dając kosza Jóźwiakowi. Kiedy trzy lata wcześniej Wolińska aresztowała AK-owca Juliusza Sobolewskiego, jego żona Krystyna wywalczyła u Jóźwiaka złagodzenie wyroku śmierci.
Janusz Kozłowski, podkomendny Sobolewskiego: – Nie była to łaskawość czy obudzenie się sumienia Jóźwiaka. Po prostu chciał zrobić na złość kobiecie, która zrobiła dzięki niemu karierę, a w końcu go zostawiła.
Wkrótce po wyjściu na wolność Sobolewski zmarł. Rentgenowskie prześwietlenia płuc, jakim go poddano na Rakowieckiej, były w praktyce wielokrotnymi naświetleniami.
Już w wolnej Polsce, kiedy organa sprawiedliwości zaczęły ścigać Helenę Wolińską – wydały nakaz jej tymczasowego aresztowania, a do władz Wielkiej Brytanii skierowały wniosek o jej ekstradycję, Krystyna Sobolewska powiedziała mi: – Dziś nie życzę Wolińskiej więzienia, kary śmierci, szubienicy. Marzę tylko o jednym – żeby została uznana za inkwizytorkę, człowieka podłego i przestała żyć w chwale żony profesora Oksfordu.

———–

The Sunday Telegraph
The Three Lives of Helena Brus
December 6, 1998

August, 1942: Helena Danielak is standing beside
the wall of Warsaw's Jewish cemetery, an extension of the Warsaw
ghetto, in the dead of night. She is there because she is following the
instructions of the People's Guard, the left-wing, Soviet-backed
underground army in occupied Poland. Their representatives are, she
hopes, waiting for her on the other side of the wall. If they are not,
she will probably die: without false documents or instructions, she
will quickly be caught by the Gestapo. But if she stays in the ghetto,
she will certainly die anyway. Her entire family have recently been put
on a train headed for Treblinka; her husband, Wlodzimierz Brus, has
vanished. She climbs.
November, 1950: Helena Wolinska - she now goes
by the name which appeared on the false documents she was given during
the war - is sitting in a Defence Ministry office in Warsaw, dressed in
the uniform of a military prosecutor. She is also now the mistress of
Franciszek Jozwiak, head of the new People's Militia and eventually to
be both deputy prime minister and a Politburo member. She is
well-connected in the new regime, knows many of its top officials. One
of them has asked her to sign an arrest warrant for General Emil
Fieldorf, one of the real heroes of the occupation, a man who
supervised the sabotage of German factories and the assassination of
the Nazi chief of police in Warsaw. Unlike Helena Wolinska, General
Fieldorf battled the Nazis as a member of the Home Army, which fought
for an independent Poland rather than a communist Poland. Many of its
members were still fighting against the People's Guard, renamed the
People's Army, long after 1945 : "they called themselves partisans,"
she says now of such people, "we called them bandits...it was a civil
war." As a suspected bandit, General Fieldorf has spent the last
several years in a Soviet concentration camp. Nevertheless, Polish
communists continue to consider him a threat: in 1953, he will be
sentenced to death by hanging, after a farcical, secret, eight-hour
trial. No one forces Helena Wolinska to sign his arrest warrant. She
signs......

Sprawa emerytur dla naukowców frontu ideologicznego PRL

CZERWONI EMERYCI BEZ PRZYWILEJÓW

Niezależna.pl, 04-10-2008

Do rozważenia przez naszych ustawodawców byłoby także zastanowienie się czy nie należałoby pozbawić nieuzasadnionych przywilejów emerytalnych kolejnych grup zasłużonych w budowie PRL. Np. etatowych pracowników aparatów tzw. stronnictw sojuszniczych (ZSL i SD), organizacji młodzieżowych (m.in. ZMP, ZMS, ZSMP ówczesne ZHP czy SZSP), Głównego Urzędu Prasy, Publikacji i Wydawnictw (cenzury), różnego typu przybudówek, typu Ogólnopolski Komitet Pokoju, Front Jedności Narodu czy naukowców pracujących w takich uczelniach, jak Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR, tzw. marleny, tj. Instytutu Podstaw Marksizmu-Leninizmu i Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR (powstałej w latach 80. z połączenia obu wymienionych wcześniej uczelni).

Wydaje się retoryczne pytanie: w jakiej wysokości emeryturę powinni otrzymywać tacy zasłużeni dla umacniania socjalizmu w PRL towarzysze, należący do jednej (bądź kilku) wymienionych powyżej kategorii, w tym choćby naukowcy, których nazwiska mogliśmy poznać dzięki jednemu z ostatnio publikowanych w niezaleznej.pl tekstów („Czerwona nagonka na naukowca”): 

• prof. Wojciech Pomykało, pracownik aparatu politycznego PZPR, naukowiec – marksista, 
• prof. Mieczysław Michalik, b. rektor Wojskowej Akademii Politycznej, 
• prof. Wiesław Iskra, autor m.in. Ekonomii politycznej socjalizmu, wyd. WSNS przy KC PZPR, 1973 r., 
• prof. Stefan Opara, jeden z czołowych wykładowców Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR, 
• prof. Janusz Sztumski, m.in. w latach 1981-82 kierownik zakładu socjologii pracy WSNS przy KC PZPR,
• prof. Longin Pastusiak (PZPR-owski politolog, amerykanista), 
• prof. Jerzy J. Wiatr (PZPR-owski politolog, socjolog), 
• prof. Janusz Reykowski (j.w. oraz członek politbiura);
• byli szefowie Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej (i późniejsi posłowie i działacze SLD) – o ile już pobierają świadczenia emerytalne, jak Jerzy Jaskiernia, Krzysztof Janik, Jerzy Szmajdziński. 

I pozostała, żyjąca kadra naukowa frontu ideologicznego w PRL,